Terug op Lesbos

Omdat ik de problematiek in Moria niet goed kon loslaten en niet voor niets een tussenjaar had genomen, besloot ik om weer terug te gaan.
Aan de ene kant vond ik het ook wel lastig, want na 2 maanden Nederland ben je toch weer zo gewend aan het normale leven.
Helemaal toen ik op de boot van Athene naar Lesbos zat, kreeg ik het toch een beetje benauwd. Wil ik echt weer die ellende in? Gelukkig zag ik geen weg terug en ben ik niet van de boot gesprongen en teruggezwommen ;)

Ik woon weer in hetzelfde appartement en werk weer fulltime in Section C (de alleenstaande vrouwen). Er wonen nog veel dezelfde vrouwen in Section C, wat triest is, want dat betekent dat sommigen er al 5 maanden wonen. Maar ook zo leuk om sommige mensen weer terug te zien!

Situatie in het kamp
In 3,5 maand zijn er al bijna weer 7000 mensen aangekomen op de Griekse eilanden. Vorig jaar rond deze tijd waren er ongeveer 3000 mensen in het kamp en nu zitten we denk ik rond de 6000 mensen. Elke dag komt er wel minimaal 1 boot aan.
Section C zit overvol. We mochten uiteindelijk een nieuwe tent opzetten, maar die zit ook weer vol.
Section C heeft 10 containers, in elke container wonen ongeveer 25 vrouwen. Deze zijn voorzien van een douche en een toilet. Daarnaast hebben we nog 6 tenten. In elke tent slapen 10 vrouwen en dan is er geen plaats meer om te lopen. Het wordt nu erg lastig om nieuwe vrouwen een plaats te geven, omdat we praktisch gezien bijna geen plek meer voor ze hebben.
Stop bijna 300 vrouwen bij elkaar met 10 toiletten/douches en dan kan je je, denk ik, wel voorstellen wat er gebeurt. Dit is soms best lastig, omdat ik vaak de tussenpersoon ben en mensen frustraties op mij af reageren. Vorige week liepen de frustraties zo hoog op dat ik opeens midden in een gevecht zat.

Het is dan bizar om te zien wat Moria met mensen doet.
Als ik een nieuwe vrouw een plekje geef, zijn het nog hele vriendelijke, beleefde en dankbare vrouwen. Je ziet dit langzamerhand veranderen. Het blijven nog steeds lieve vrouwen, maar uiteindelijk zie je dat volwassen vrouwen met meiden vechten over het schoonmaken van het toilet. Mensen verliezen op sommige momenten hun eigenwaarde, ook als het gaat over eten. Smeken om een tweede croissant of om een extra water en net doen alsof ze zwanger zijn, zodat ze meer eten krijgen.

Maar er zijn ook zoveel mooie momenten!
Uitgenodigd worden voor een spontane picknicken, voor een verjaardagsfeestje, om mee te eten met hun maaltijd enzv.
Een hele goede vriendin die ik de vorige keer had leren kennen, ging precies op de dag dat ik aankwam naar Athene, dus kon nog net afscheid van haar nemen. Ongeveer het eerste dat ze aan me vroeg was of ik voor haar kon bidden.
Pas had ik met een collega wat meiden meegenomen voor een picknick aan de zee. Al snel vertelde een meisje dat ze haar ouders is verloren door een bomaanslag. Ik vroeg of ik voor haar mocht bidden. Vervolgens kwamen de andere meiden met hun verhaal en vroegen of we ook voor hun konden bidden. Één meisje heeft haar man al 4 jaar niet gezien, omdat hij eerder is gevlucht, de ander heeft haar hele familie in NL, maar zit zelf nog 'opgesloten' in Moria. Een ander meisje was zwanger, maar haar ex wilde het kindje niet en heeft eigenhandig een einde gemaakt aan de zwangerschap. Toen we gingen zwemmen liet een meisje littekens op haar rug zien, de politie had haar mishandeld met een zweep. Zulke momenten zetten mij weer stil.

Wat ik zo leuk vind aan Section C is dat je zo dicht bij de mensen werkt. Je ziet ze opstaan, ze komen ontbijt bij je halen, je ziet ze hun was doen, schoonmaken, lol hebben, discussies voeren, koken enzovoorts. Soms word je er zelf ook onderdeel van.
Doordat je het leven in het kamp van zo dichtbij meemaakt, is het soms ook erg confronterend.
Een meisje die huilend voorbij rende en die ik later met een bebloede pols zag zitten, omdat ze zichzelf had gesneden. Vrouwen die paniekaanvallen krijgen, omdat ze flashbacks krijgen. Veel single vrouwen zijn verkracht in Turkije, waardoor er veel zwanger zijn, maar ook nog een extra litteken hebben.

Ik merk dat ik de ellende nu beter van me af kan zetten en daardoor is het minder intens en houdt ik na het werk ook nog energie over. Het weer is hier zomers, waardoor je na je dienst ook van het eiland kan genieten.