Eveningshift 26-10-17

05.30 De lekkerlanders gaan weer terug naar NL, vroeg mijn bed uit om ze uit te zwaaien. Wat ga ik ze missen!

Na nog even geslapen te hebben ben ik bij de zee gaan zitten om een beetje mijn gedachte te ordenen. Ik ben zo dankbaar dat ik hier ben en het is zo gek hoe het allemaal gelopen is. Na het vmbo wist ik echt niet wat voor opleiding ik moest gaan doen omdat ik zoveel leuk vond. Ik had toen maar de keuze voor SAW sprint gemaakt, niet wetend dat het achteraf zo n goede keuze zou zijn geweest. Als ik een andere opleiding had gedaan had ik hier nu niet gezeten. Mooi om dan achteraf Gods leiding hier in te zien.

In de middag met Heidi (huisgenoot) nog genoten aan de zee met een kop koffie. Je raakt aan het uitzicht niet gewend!

Ik had een avonddienst wat houdt in dat je van 16.00 tot 00.30 moet werken. Mijn dienst begon best wel raar. Ik moest een tent in de gaten houden, die leeg stond, dat er niemand in ging om er te slapen. Al snel kwam een jonge vrouw van 19 en zag er verdrietig uit. Ik vroeg wat er was en ze vertelde in tranen dat ze haar familie miste. Na wat knuffelen vertelde ze dat ze net was getrouwd en met haar man mee ging om een veiligere plek te gaan zoeken, ze woonde in een oorlogsgebied. Ze liet littekens zien van bom resten. Hierna praatte we wat over studies, liefde enz. Je voelt je dan gewoon schuldig als je verteld dat je wel de kansen hebt om te studeren en als ze vraagt waarom je nog niet getrouwd bent.
Want zij zou ook graag studeren en haar eigen man uitzoeken. Gelukkig vertelde ze dat ze na haar trouwen wel verliefd is geworden op haar man en dat hij goed voor haar zorgt.
Ondertussen kwamen er veel kinderen bijstaan die allemaal wilden spelen. Een meisje had een kapotte pop zonder kleertjes. Zijn bedje was een kartonnen Lipton bakje en de deken was een papiertje. Zulke kleine dingen zetten je stil.

Ook heb ik een paar uur bij de Reggate gestaan. Waar de inwoners van Section A B en C wonen. In mijn vorige blog heb ik dit een beetje uitgelegd. Hier wonen kwetsbare families, jongens onder de 18 die alleen zijn en alleenstaande meiden/vrouwen. Het is hier altijd komen en gaan van mensen dus je bent constant bezig met het controleren van kaartjes. Er waren 2 jonge mannen die veel te veel hadden gedronken en naar binnen wilde. Eentje woonde er ook, maar kon zo niet naar binnen. Ze bleven maar bij het hek staan en probeerde telkens in je gezicht te spugen. Mijn mannelijke collega kreeg de volle laag en ik ook een keer. Ook was er een jongen die geen kaart bij zich had. Dus liep ik met hem mee, zodat hij hem kon laten zien. Achteraf was ik blij dat ik dat had gedaan, want hij hoorde er niet en begon na een discussie te vechten, gelukkig kreeg ik hem met een collega weer mee naar buiten. Ik schrijf dit niet om een negatief beeld te schetsen, want het zijn echt hele aardige mensen hier en ze hebben bijna allemaal het beste met je voor. Maar als er 6000 mensen heel dicht op elkaar leven kan het niet altijd goed gaan. Daarnaast vind ik een beetje actie, want het houd de spanning erin.