Update

Het heeft even geduurd, maar er is weer een blog! :)
In de tussentijd is er weer zoveel gebeurd, eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik wel en niet moet vertellen.
Ik wil wat schrijven over hoe het nu in het kamp is, ervaringen in het kamp, hoe het met mij gaat en wat u kunt doen om te helpen.

Situatie in het kamp
Er blijven nog steeds bootjes met mensen komen, elke week komen er ongeveer 600 mensen naar het kamp. We gaan nu richting de 7000 vluchtelingen. De tent van New Arrivals zit altijd vol en tegenwoordig is er ook bijna geen plek meer op buiten te slapen. Om deze mensen te verplaatsen in tenten in het kamp, moet er plek zijn terwijl dat er eigenlijk niet meer is. Ze zijn nu bezig met transfers naar een kamp in Athene en wat andere kampen. Maar als er 200 mensen vertrekken, arriveren er weer 300.
Afgelopen zondag is de bom gebarsten. Het had 2 dagen geregend en geonweerd en de mensen waren al wanhopig en gefrustreerd. Maar toen hun tenten nat werden, barste de bom. Ze kwamen achter de balie bij info, probeerde in het kantoor te komen om wanhopig dekens, zeilen en pallets op te eisen.
We hadden alleen nog maar een kleine voorraad dekens, maar dat geven we dan aan de mensen die nieuw aankomen.
Uiteindelijk heeft een groep de opslag in het kamp opengebroken, hebben dekens, zeilen, kleding en laptops meegenomen.
Ik snap echt dat deze mensen enorm gefrustreerd en boos zijn. Al zie je hoe sommige tenten er aan toe zijn en hoeveel water er in is gekomen. Daarnaast moet je je bedenken dat deze mannen een gezin hebben met kleine kinderen waar ze voor moeten zorgen.
De volgende dag waren er geen vrouwelijke hulpverleners toegestaan in het kamp en probeerde de mannen de schade te herstellen.
Je merkt wel dat de sfeer wat grimmiger is geworden. Je ziet minder kinderen rondrennen en je ziet minder vrouwen.

Sinds deze week ben ik begonnen met werken in Section C. Hier wonen ongeveer 200 alleenstaande vrouwen en jonge meiden zonder familie.
De eerste dag dat ik daar werkte liep ik tijdens mijn dienst het kantoortje binnen. Ik zag een Afrikaanse vrouw van rond de 25 op wat kussens zitten, ze zag er echt niet goed uit en er liep een traan over haar wang. Ik vroeg hoe het met haar ging, maar ze sprak geen engels en schudde alleen nee met haar hoofd. Ik deed het gebaar voor een knuffel en ze schudde ja. Toen ik haar een knuffel gaf, brak ze helemaal. Ze schudde van het huilen en hield me zo stevig vast, dat ik bijna geen adem kreeg. We zaten zo een tijdje en ik probeerde haar te kalmeren. Ik had handcrème bij en ging haar hand masseren. Even later kwam er een vrijwilliger binnen die haar goed kon en ook Frans sprak. Ze vroeg of ze mij het verhaal kon vertellen, dat vond de vrouw goed.
Ze vertelde dat haar man waar ze 2 kinderen bij had gestorven was. Waar zij vandaan komt gebeurd het soms dat dan je broer je mishandelt en misbruikt. Dit was ook bij haar gebeurd. Ze liet op verschillende plekken littekens zien. Die zagen er zo dik en diep uit, volgens mij moet het met een brandend voorwerp zijn gebeurd. Uiteindelijk is ze gevlucht naar Turkije waar ze 2 maanden heeft gewoond en ook daar is ze misbruikt door een Turkse man. Haar 2 kinderen zijn verdwenen en ze weet niet waar ze zijn
De vrijwilliger vertaalde het af en toe in het Frans om er zeker van te zijn dat ze het verhaal juist vertelde en om wat vragen te stellen. De vrouw kreeg flashbacks en raakte helemaal in een andere wereld. Ze kreeg soort spastische aanvallen, verkrampte, greep haar hoofd beet en had erg veel pijn.
Terwijl mijn collega ademtechnieken probeerde toe te passen, bleef ik haar handen masseren en baden we voor haar. Uiteindelijk had ik nog een half uur haar handen gemasseerd, voor haar gezongen en gebeden en uiteindelijk viel ze in slaap.

Hoe het nu met mij gaat
Je hoort zoveel verhalen in het kamp, je moet zo vaak nee tegen mensen zeggen en de situatie is zo slecht hier, dat het werk wel zwaar is. Maar het is zo fijn om te kunnen helpen, helemaal in een situatie zoals bij die Afrikaanse vrouw. Daarnaast bouw je zoveel relaties hier op met mensen. Altijd al loop ik door het kamp worden er Nederlandse dingen naar me geroepen, omdat ze weten dat ik uit Nederland kom. Bijvoorbeeld “Hoe gaat het” en in de meest grappige uitvoeringen en gekke accenten.
Ik ben wel blij dat ik nu een nieuwe taak krijg in Section C. Ze hebben daar iemand Fulltime nodig en waarschijnlijk ga ik dat doen. Daarnaast ga ik ook vrouwendag organiseren. Elke zaterdag is er 4 uur lang vrouwendag. We houden dat in een kleine ruimte, waar mensen o.a. mutsen en sjaals kunnen breien of haken. Ook zijn er wat verzorgingsproducten. Helaas is het lang niet groot genoeg voor alle vrouwen, maar ik denk dat er wel ongeveer 50 vrouwen komen. Hanneke, een Nederlandse vrouw heeft dit opgezet, maar zij gaat voor een tijdje naar huis en haar taak neem ik over. Ik vind het leuk dat ik nu meer verantwoordelijkheden krijg en ben benieuwd wat ik er van ga maken ;)

Ik zie dat het weer een lange blog is geworden, maar ja dat krijg ik ervan als ik niet regelmatig schrijft..

En als laatste wat u thuis kunt doen:
Bidden voor:
o Rust in het kamp
o De Afrikaanse vrouw waar over ik schreef en alle andere vrouwen die in een zelfde situatie zitten
o Een goede toekomst voor deze vluchtelingen, waar dat ook zal zijn
o Energie voor alle vrijwilligers
o 2 vertalers die hier al bijna 2 jaar zitten en weer terug moeten naar hun land, waar ze niet veilig zijn

Daarnaast kunt u ook geld doneren aan Euro Relief, de organisatie waarvoor ik werk. Hun kunnen daarvan dekens, kleding, luiers voor de baby’s en nog veel meer kopen.
Momenteel wordt er in het kamp door geen ene organisatie luiers en babyvoeding uitgedeeld.

Respect als je dit nog leest en ik wil je heel erg bedanken voor de interesse!